Psychoterapeuta - Zduńska Wola
GABINET PSYCHOTERAPII
W ZDUŃSKIEJ WOLI

TERAPIA DDA

terapia dorosłych dzieci alkoholików Co raz częściej usłyszeć można o terapii psychologicznej dla DDA. Można się zastanowić dla kogo właściwie taka pomoc terapeutyczna byłaby wskazana?

Powszechnie uważa się, że dzieciństwo to najpiękniejszy okres w życiu człowieka. Czas sielanki i zabawy, kiedy to mały człowiek uczy się pod troskliwym okiem kochających rodziców, jak wygląda świat. Co więcej ma zapewnione poczucie bezpieczeństwa i ciepła ze strony otaczającego go środowiska. Jednak czy taki piękny obraz rodziny jest regułą? Niestety, nie każdy dorosły człowiek może podpisać się pod powyższym stwierdzeniem. Dla wielu ludzi czas dzieciństwa staje się bolesnym, często niezrozumianym okresem, który na zawsze zapisze się w ich psychice, jako niezagojona, bolesna rana. Takie poczucie bardzo często towarzyszy osobom, których rodzice byli alkoholikami. Jakże trudne musi być wkraczanie w dorosłe życie z tak ogromnym bagażem doświadczeń. Takie osoby często mają poważne problemy z budowaniem szczęścia w dorosłym życiu. Dla Dorosłego Dziecka Alkoholika (DDA) szczęście może być pojęciem bardzo abstrakcyjnym, gdyż zadowolenie, satysfakcja, czy nawet radość mogą być dla niego trudne do osiągnięcia. Warto zaznaczyć, iż problem dotykający osób będących DDA jest bardzo złożony i spotyka się z nim naprawdę wielu ludzi.

Dorosłe Dzieci Alkoholików (DDA) to takie osoby, które w okresie swojego dzieciństwa i dorastania doświadczały wielu trudnych i traumatycznych zdarzeń w swoich domach rodzinnych. Często skala bólu i cierpienia przekraczała ich możliwości radzenia sobie. W wyniku tego jako dzieci odczuwały stałe napięcie, lęk, a przede wszystkim brak poczucia bezpieczeństwa. Osoby będące DDA wychowały się w rodzinach dysfunkcyjnych, czyli takich w których podział ról poszczególnych członków rodziny jest zaburzony, a granice w systemie rodzinnym są zbyt rozmyte lub zbyt sztywne – rodzic nie gwarantuje dziecku odpowiedniej opieki, poczucia bezpieczeństwa i wsparcia. Ponad to, w takich rodzinach bardzo często dochodzi do różnego rodzaju nadużyć oraz przemocy fizycznej i psychicznej, czasem także seksualnej.

Rodziny alkoholowe charakteryzują się pewnymi zasadami, za pomocą których członkowie rodziny w swoisty sposób przystosowują się do funkcjonowania w chronicznej sytuacji problemowej. Są to trzy główne zasady: „ – „Nie mów” – nakazującą zachowanie milczenia odnośnie tego, co dzieje się w rodzinie wokół problemu alkoholowego. – „Nie ufaj” – stosowane po to, by zapobiec doznawaniu krzywdy przez dziecko ze strony uzależnionego rodzica. W efekcie zgeneralizowany brak zaufania odbiera dziecku poczucie bezpieczeństwa, narzuca dystans wobec innych, wywołuje nieumiejętność zbliżenia się do drugiej osoby. – „Nie odczuwaj” – zabrania analizowania własnych uczuć i ich przyczyn, być może w obawie przed odkryciem negatywnych emocji do danego członka rodziny. Zasada ta powiązana jest z postulatem bycia w życiu człowiekiem twardym, zdecydowanym.

W konsekwencji tego typu przystosowania się do dysfunkcyjnego środowiska rodzinnego, dzieci mogą przybierać różne role. Wyróżnia się cztery podstawowe role: bohatera rodzinnego, kozła ofiarnego, maskotki rodziny oraz dziecka we mgle.

W przypadku DDA można także mówić o zjawisku parentyfikacji, czyli sytuacji odwrócenia ról w relacji rodzic – dziecko. Ma ono miejsce, gdy dziecko sprawuje opiekę nad dorosłym (najczęściej rodzicem), a zadanie to przekracza możliwości dziecka. Dziecko zaczyna się czuć w pewien sposób odpowiedzialne na zachowanie, uczucia i emocje rodzica lub przejmuje część jego obowiązków / zadań rodzinnych. Może mieć to poważne konsekwencje w późniejszym funkcjonowaniu psychicznym.

Jednym z podstawowych problemów jest fakt, iż bardzo dużo ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego, że mogą być DDA. Wiąże się to z tym, że mimo iż temat rodzin alkoholowych w coraz mniejszym stopniu jest tematem objętym tabu społecznym, to nadal częściej mówi się o samych alkoholikach, często zapominając o tym, że kwestia ta dotyka całej rodziny, a nie tylko osoby uzależnionej. I właśnie w tym miejscu warto powiedzieć, że pierwszym krokiem w kierunku normalnego funkcjonowania psychicznego jest staniecie w prawdzie z tym, że problem w ogóle istnieje. Jest to tak istotne, ponieważ wielu ludzi wypiera lub zaprzecza myśli, że mogą potrzebować pomocy, nawet w momencie kiedy stwierdzają, że nie potrafią sobie w życiu poradzić i są bardzo nieszczęśliwi. Oczywiście można przypuszczać, że taka osoba może unikać myśli o przykrych doświadczeniach z dzieciństwa i po prostu odczuwać lęk przed skonfrontowaniem się ze swoimi przeżyciami.

Problem dorastania u boku rodzica – alkoholika nie jest kwestią jednostkową. Sytuacja ta dotyka bardzo wielu ludzi na całym świecie. Jako, że będąc dzieckiem nie mamy zbyt dużego wpływu na zachowanie naszych rodziców, nielogiczne byłoby pytanie, jak nie zostać DDA? Warto jednak zastanowić się nad inną kwestią, jak można wyjść z cienia uzależnionego rodzica? Co można zrobić, żeby zrozumieć samego siebie w kontekście swojego trudnego dzieciństwa?

Terapia psychoterapeutyczna DDA stwarza możliwość skonfrontowania się z własnymi emocjami i przekonaniami. Zrozumienie siebie i swojego problemu jest podstawą normalnego funkcjonowania. Terapia DDA skupia się także na pracy nad aktualnym funkcjonowaniem w dorosłym życiu.